Geometric Tranquility
Yvonne Willemse (b. 1967) is a contemporary Dutch artist who lives and works in Breda. Her mostly monochrome, small-format works are characterized by a minimalist and geometric aesthetic. At first glance, Willemse’s compositions appear austere, sober and orderly. Yet despite, or perhaps because of this, her works convey a peaceful, almost meditative clarity and tranquility.
Yvonne Willemse (b. 1967) is a contemporary Dutch artist who lives and works in Breda. Her mostly monochrome, small-format works are characterized by a minimalist and geometric aesthetic. At first glance, Willemse’s compositions appear austere, sober and orderly. Yet despite, or perhaps because of this, her works convey a peaceful, almost meditative clarity and tranquility.
Working in her studio provides Willemse with moments of inner awareness and reflection. Her artistic process is introspective and characterized by an intense dialogue between emotions and conceptual questions. She is constantly searching for the perfect combination of geometric shapes and monochrome surfaces. Her art is a way for her to find a deeply rooted sense of connection beyond the boundaries of everyday life. Her creative process often begins with a self-written short story, which inspires her to explore spatial constructions and use them as a starting point for her work. Initially, she creates collages, relying entirely on her intuition. She then develops some of these collages into oil paintings on wood or drawings on paper. Her approach is methodical: by carefully applying many thin layers of pigment, she develops a fragile-looking texture – sometimes matte, sometimes slightly glossy. The deliberately limited color palette, predominantly in shades of black, gray and white, is not a limitation for her, but rather emphasizes the visual impact of the works.
The art of Yvonne Willemse is a profound exploration of the boundaries of geometric form and monochrome color palette – an exploration of stillness and order, light and shadow, form and structure. Her distinctive approach constantly invites the viewer to re-evaluate the space between stillness and expression.
Sarah Dorweiler, 2024
Aesence, Independent art & design publication focusing on minimalist aesthetics
Aesence, Independent art & design publication focusing on minimalist aesthetics
Een suggestie van kracht en kwetsbaarheid.
Creëren van beeldende kunst is mijn manier om persoonlijke gebeurtenissen een sereen plekje te geven. Geduldig zoek ik naar stille leegte en rust, waarbij zonder vertroebeling van het beeld de schoonheid van de eenvoud primeert. Me verwant voelend aan de kunststromingen minimalisme en constructivisme evolueert mijn werk van geometrische composities naar rasters van potloodlijnen en monochrome vlakken van vele dunne lagen olieverf of grafiet. Bij voorkeur werk ik op een drager van vier gelijke zijdes gemaakt van berkenhout fineerlagen of papier met een fijne korrel. Soberheid qua kleurgebruik voelt niet als een beperking maar maakt voor mij juist zoveel meer zicht- en voelbaar. Het onderscheid tussen schilderen en tekenen laat ik van lieverlee vervagen. Op afstand oogt het resultaat als een gecomponeerde vlakverdeling maar eenmaal dichtbij komt het expressionisme ingetogen naar voren. Een suggestie van kracht en kwetsbaarheid.
Yvonne Willemse, 2024
Atelier Yvonne Willemse
Artikel op het platform Aesence (D), 2024
Atelier Yvonne Willemse
Atelier Yvonne Willemse
Onbeantwoorde vragen
Heerlijk vond ik het als kind om stilletjes met mijn zachte potlood laag over laag arcerend te ontdekken wat er verborgen ging in mijn toverkrasblok. En nog steeds zoek ik met strakke lijnen en vlakken, laag over laag naar de herbeleving van dit gelukzalig ogenblik.
Het werken in mijn atelier levert ongrijpbare momenten van innerlijk bewustzijn. Emoties gaan in dialoog en worden tastbaar waarbij verlies mijn ziel opent om volkomen stil te kunnen zijn. Een diepgeworteld gevoel van verbondenheid brengt me over de grens van het leven naar een oase van rust en kalmte. Daar zie, hoor, ruik, proef en voel ik de zwarte mystiek van diepgrijze schaduw lopend over een muur van witte puurheid.
In nachtelijke uren of lopend door de ochtendschemer ontstaan vaak de eerste poëtische gedachten die leiden naar een nieuw project. Het pad naar een gebalanceerde minimalistische compositie zorgt enerzijds voor vertwijfeling maar voelt anderzijds zo vertrouwd. Verbeten blijf ik zoeken naar de perfecte verbinding tussen geometrisch en monochroom werk in het platte vlak. Sommige vragen keren alsmaar terug. Welke plek geef ik mijn drager in het proces? Welke composities zijn het meest passend bij mijn verhaal, statisch of dynamisch? Welke dunne lagen olieverf benaderen, na een geduldig droogproces, het dichtst de diepte van stille leegte? Welke gradaties zwart en grijs doorgronden dat ene sprankje verloren hoop? Welke lijnen verenigen de donkere verlaten vlakken tot een sterk bevrijdend geheel?
Het zijn de onbeantwoorde vragen die me blijven triggeren en uitdagen.
Yvonne Willemse, 2022
Stille leegte
Begrensde ruimtes spelend met invallend licht en schaduw intrigeren me van jongs af aan. Opgegroeid met het uitzicht op de contouren van de basiliek van Oudenbosch vormt dit romaanse bouwwerk het fundament van mijn familiegeschiedenis. Als de klokken luiden komen herinneringen boven. Aan de kille donkere verlatenheid in de basiliek, aan vaders liefdevolle gebaar met het collectemuntje, aan moeders boeiende vertellingen over haar jeugd in de duistere kloostergangen en aan het mogen voelen van mijn kleine zusjes hand in haar allerlaatste momenten. Het gemis maar tegelijk een warm gevoel van verbondenheid is dan daar.
Tot ik in 2007 de muurtekening Scribbles #1239 van Sol LeWitt zie, is schrijven van teksten mijn manier om persoonlijke gebeurtenissen een plek te geven. Dit minimalistisch werk geeft me onverwacht een intens gevoel van tijdloosheid. Het is deze nabijheid die ik zoek. De kracht van stille leegte en rust waarbij zonder vertroebeling van het beeld de schoonheid van de eenvoud primeert. Als ik eind 2015 mijn zorgtaak in het leven met een afgerond gevoel kan loslaten, geeft me dit letterlijk en figuurlijk de ruimte voor een niet meer weg te denken vrijheid en bezieling voor de beeldende kunst.
Een nieuw project start langzaam op in mijn hoofd. Een korte tekst leidt tot een kleine constructie of ruimtelijke opstelling refererend naar mensen die me na aan het hart liggen. Met een lichtbron op het object gericht, zoek ik met potlood en papier naar composities in het platte vlak. Mijn ordening van beeldelementen lijkt misschien volgens mathematische regels bepaald maar het tegendeel is waar. Ik ga af op mijn gevoel om een boeiende vlakverdeling te creëren. De ene keer is het een gebroken schaduw, de andere keer een weinig opvallend foutje in de constructie om tot de invalshoek te komen die ik nodig heb. Vanuit de ene collage ontstaat een volgende, door een kleine variatie of door het toeval niet te schuwen. Graag toon ik een denkbeeldige as die een beheerst evenwicht uitstraalt of laat juist voor meer spanning een afwijking van de rechte lijn toe. Na herhaaldelijk kijken, schuiven, weglaten, twijfelen en aanpassen volgt de keuze welke composities in aanmerking komen voor verdere uitwerking.
Naast schilderen op berken multiplex maak ik werken op papier waarbij ik het formaat van mijn werk graag symbolisch bepaal met een voorkeur voor vier gelijke zijdes. Of het nu olieverf- of tekenwerk betreft steeds breng ik de strakke geometrische vlakken in vele dunne lagen pigment aan waarbij ik er naar streef de oppervlaktestructuur fragiel te laten ogen. Een bewuste keuze voor soberheid qua kleur voelt niet als een beperking maar maakt voor mij juist zoveel meer zichtbaar. Wit tegenover zwart, als het licht en haar schaduw. Zwart en donkere grijstonen voor de sereniteit. Mat tegenover een lichte glans om een dieptesuggestie te creëren. Mijn persoonlijk relaas bepaalt de combinatie van media en verschuilt zich vervolgens achter mijn stringente structuur van werken.
Yvonne Willemse, 2020