Als koude ochtendmist zich als een rijke grijsschakering boven weidse velden nestelt, vormt zich een tijdloze atmosfeer. Het verre uitzicht vertroebelt, maar de lijn van de horizon is nooit ver weg. Een stenen gebouw laat onuitwisbare, immateriële sporen na. Veldzicht, een gevoel van nabijheid maar tegelijkertijd die van een ontoerekeningsvatbare kilte.
Met dit denkbeeld zoek ik in project Veldzicht naar de juxtapositie tussen eenvoud van compositie en toch veel aandacht voor detail. Door mijn tekst vanuit een minimalistische benadering te vertalen naar abstract expressionistische kunst, graaf ik de vergeten verhalen uit mijn familiegeschiedenis op en belicht de diepe emoties die daarbinnen sluimeren. De interactie tussen moeders verhaal en mijn interpretatie doet een individueel perspectief ontstaan. Het confessionele aspect hoeft voor de toeschouwer niet zichtbaar te zijn, maar door langer te kijken blijft de innerlijke beleving niet langer verborgen.
In de loop van 2025 en 2026 wordt dit verhaal aangevuld met meer werken, zowel tekeningen op papier als de combinatie van olieverf met potlood op multiplex.